บทที่ 29

ผมเอนกายนอนมองเฟธขณะที่เธอหลับใหล แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่ดีพร้อมขนาดนี้จะเศร้าโศกได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ เธอโทษตัวเองที่ต้องทำในสิ่งเดียวกับที่ผมเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำ และผมก็ได้แต่หวังว่าเธอจะเข้าใจว่าผมไม่สนหรอกว่าเกิดเรื่องบ้าๆ อะไรขึ้นในคฤหาสน์หลังนั้น ผมดีใจแค่ว่าเธอรอดชีวิตออกม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ